دوست دارم خودمو بکشم تا بشنوی و دق کنی

وبگاه عزیزم دنبال یک اسم خوب برایت بودم که

نوشتن همیشه جایی برای من بوده که تا خود

نورا سید، یک دختر سی‌وپنج ساله در بدفورد انگلستان

گم شده‌ات چه شکلی است؟ شوق، دنبال لذت گشتن

چه شد که فهمیدی شاعری؟ نمی‌توانم بگویم استعدادی دارم.

کاش کسی نمی‌مرد
فقط به جای دوری می‌رفت
و بعدش برمی‌گشت

من همیشه دنبال هنر بوده‌ام. و ساعت‌ها کارکردن با اتوکد هنر نبود. حالا اصلا هنر چیست که آن کارکردن‌ها هنر نبودند؟

مطمئنم که به‌مان, اشتباه یاد داده‌اند. رشته و دانشگاه, رویا نیستند. رویا باید خیلی دورتر باشد, رویا باید آن آبی دوردست باقی بماند تا همیشه در حال حرکت باشی.

حالا او شکست‌ خورد, فقط چون آخر شد؟

حداقل می‌خواهم این‌جا بنویسم تا یک‌جوری یاد خودم بیاندازم که وقتی در شب چله‌ای خاکستر شدم, از نور ستاره ها دست نکشم و یادم بماند دنبال کردن نور ستاره‌ها, قانع شدن و به کم رضایت دادن نیست.

همه‌ی این‌ها با این‌که عذاب آورند ولی آیا نمی‌توانند به سوژه‌ای برای نوشتن تبدیل شوند, آن‌وقت شاید بتوانم چیزی بنویسم که از مال امروز خیلی بهتر باشد.

و چه کسی می‌داند باید چقدر طول بکشد و چقدر تلاش کنی که بتوانی بخشی از آن ایمان از دست‌رفته را برگردانی.

کاری را که همیشه در آن شکست می‌خورم, جز شخصیت من است یا با روش و تفکر جدیدی می‌توانم تغییرش بدهم؟

حالا بگذارید این کار آزاد نویسی ترانه را اینجا پیش ببرم.

برای زنده‌موندن از یک خطر, اول می‌جنگی؛ نتوانستی فرار می‌کنی, آن هم جواب نداد, خشکت می‌زند.

:ولی کسی که نوشته هاتو نمیخونه. مطمئنی اصلا تو مسیر درستی؟

+این کار, صبر زیادی لازم داره.

گفتم که فیلم “ملاقات خصوصی” همه‌اش در سرم پخش

هنر چگونه توانسته مرا جادو کند که بشوم یک درمانده‌ی دیگر که راحت قلبش را باخته است و ساعت‌ها آوای خواننده‌ای یا دیالوگ‌های فیلمی, موسیقی متن بی‌پایان زندگی‌ام می‌شوند.

امروز برای اولین بار تنهایی به سینما رفتم. همیشه فکر می‌کردم آدم تنهایی که تفریح نمی‌رود. باید یکی باشد که بعد از فیلم با او صحبت کنی.

یک تیپ از داستان‌های عاشقانه وجود دارد که قهرمان

وقت آن رسیده که خودم را حسابی در هنر غرق کنم.

چی بنویسم که شعرام شعرای شاملو نمیشن

من اینجا این پایین می‌مونم

ولی شعرام خوب و خوندنی نمیشن

To write a poem, I must

Search the feelings I trust

بعضی آدم‌ها هستند که از هر چیزی می‌توانند لذت ببرند.

در هر شرایطی, در هر موقعیتی. زندگی‌شان را می‌کنند, تمام و کمال حسش میکنند. با فردا, همان فردا, روبه‌رو می شوند.

شاید خورشید برای من طلوع می‌کند
یا برای تو

خاطرات خوب، خوب نمی‌مانند
وقتی که تاریخ انقضای‌شان می‌گذرد

پنجره فقط یک تیکه‌ی خالی از دیوار بود؛ بدون هیچ لنگه‌ای. نورهای رنگی‌ای که اتاق را کمی روشن کرده بودند, او را میخ‌کوب کرده بودند. دستش را زیر نورها گرفت. نورها رویش رقصیندند و آرام آرام وارد اتاق شدند.

و هم‌چنان می‌دانی بعدا دلت برای این شهر تنگ خواهد شد؛ چرا که چه بخواهی یا نخواهی بخشی ابدی از تو را تعریف می‌کند.

گاهی اگر حوصله‌اش را داشته باشم, کمی ادایش را در می‌آورم؛ خیال‌پردازی می‌کنم که این ویدیوی یوتیوب من است؛

حالا بین خودمان باشد ولی برای عید که دارد می‌آید خیلی نگرانم,

می‌دانستی برای تو می‌نویسم تا بخوانی؟

هرطور که بود, سعی کردم با گروه هماهنگ شوم, ویالنیست ها من و دو‌دختر دیگر بودیم, که هر دوی‌شان شاگرد یک معلمی بودند که آن‌جا بود خیلی عالی ویالن می‌نواخت؛

وقتی هشت‌ساله بودم و تمرین‌های جمله‌سازی‌هایم را انجام می‌دادم, آنقدر برایم هیجان‌انگیز بود که تصمیم گرفتم نویسنده بشوم.

ولی باید اعتراف کنم یک احساس معذب بودن بزرگی, وقتی که تو جدول عادت‌هایت می‌بینی که کلی خانه‌های خالی هست که دارند بهت زل می‌زننند و می‌گویند واقعا چطور می‌توانی فکر کنی تو آدم این کار هستی؟

برای همین گاهی فکر می‌کنم اگر شغل دیگری را دوست می‌داشتم بهتر بود. این در صورتی است که خیلی مهم باشد که دیگران فکر می‌کنند چه چیزی بهتر است.

ولی قول داده‌ام که پاکش نکنم چون باید نقطه ی شروعی باشد. باید اول دوره‌ی تازه کار بودن را بگذرانی تا به مهارت برسی.