نورا سید، یک دختر سی‌وپنج ساله در بدفورد انگلستان

گم شده‌ات چه شکلی است؟ شوق، دنبال لذت گشتن

چه شد که فهمیدی شاعری؟ نمی‌توانم بگویم استعدادی دارم.

من همیشه دنبال هنر بوده‌ام. و ساعت‌ها کارکردن با اتوکد هنر نبود. حالا اصلا هنر چیست که آن کارکردن‌ها هنر نبودند؟

مطمئنم که به‌مان, اشتباه یاد داده‌اند. رشته و دانشگاه, رویا نیستند. رویا باید خیلی دورتر باشد, رویا باید آن آبی دوردست باقی بماند تا همیشه در حال حرکت باشی.

حالا او شکست‌ خورد, فقط چون آخر شد؟

حداقل می‌خواهم این‌جا بنویسم تا یک‌جوری یاد خودم بیاندازم که وقتی در شب چله‌ای خاکستر شدم, از نور ستاره ها دست نکشم و یادم بماند دنبال کردن نور ستاره‌ها, قانع شدن و به کم رضایت دادن نیست.

و چه کسی می‌داند باید چقدر طول بکشد و چقدر تلاش کنی که بتوانی بخشی از آن ایمان از دست‌رفته را برگردانی.

کاری را که همیشه در آن شکست می‌خورم, جز شخصیت من است یا با روش و تفکر جدیدی می‌توانم تغییرش بدهم؟

برای زنده‌موندن از یک خطر, اول می‌جنگی؛ نتوانستی فرار می‌کنی, آن هم جواب نداد, خشکت می‌زند.

بعضی آدم‌ها هستند که از هر چیزی می‌توانند لذت ببرند.

در هر شرایطی, در هر موقعیتی. زندگی‌شان را می‌کنند, تمام و کمال حسش میکنند. با فردا, همان فردا, روبه‌رو می شوند.

وقتی هشت‌ساله بودم و تمرین‌های جمله‌سازی‌هایم را انجام می‌دادم, آنقدر برایم هیجان‌انگیز بود که تصمیم گرفتم نویسنده بشوم.

ولی باید اعتراف کنم یک احساس معذب بودن بزرگی, وقتی که تو جدول عادت‌هایت می‌بینی که کلی خانه‌های خالی هست که دارند بهت زل می‌زننند و می‌گویند واقعا چطور می‌توانی فکر کنی تو آدم این کار هستی؟

برای همین گاهی فکر می‌کنم اگر شغل دیگری را دوست می‌داشتم بهتر بود. این در صورتی است که خیلی مهم باشد که دیگران فکر می‌کنند چه چیزی بهتر است.