دوست دارم خودمو بکشم تا بشنوی و دق کنی

نوشتن همیشه جایی برای من بوده که تا خود

کاش کسی نمی‌مرد
فقط به جای دوری می‌رفت
و بعدش برمی‌گشت

حداقل می‌خواهم این‌جا بنویسم تا یک‌جوری یاد خودم بیاندازم که وقتی در شب چله‌ای خاکستر شدم, از نور ستاره ها دست نکشم و یادم بماند دنبال کردن نور ستاره‌ها, قانع شدن و به کم رضایت دادن نیست.

گفتم که فیلم “ملاقات خصوصی” همه‌اش در سرم پخش

چی بنویسم که شعرام شعرای شاملو نمیشن

من اینجا این پایین می‌مونم

ولی شعرام خوب و خوندنی نمیشن

To write a poem, I must

Search the feelings I trust

شاید خورشید برای من طلوع می‌کند
یا برای تو

خاطرات خوب، خوب نمی‌مانند
وقتی که تاریخ انقضای‌شان می‌گذرد

می‌دانستی برای تو می‌نویسم تا بخوانی؟