نچسب به‌نظر رسیدن با واقعا نچسب‌بودن فرق دارد. این‌جا نکاتی را به‌تان می‌گویم تا بتوانید سخت‌تر در اجتماع با بقیه ارتباط برقرار کنید.

هشدار : این نسخه با دوز پایینی توصیه می‌شود و در صورت عدم احتیاط  و مصرف دوزهای بالاتر شوخی شوخی، جدی می‌شود.

 نچسب بودن بدون منظور

با هیچ کسی صحبت نکنید. مهم نیست خجالت می‌کشید، درونگرا هستید و یا اصلا اضطراب اجتماعی دارید. همه‌شان می‌توانند شما را مغرور جلوه دهند. وقتی وارد جمع  آدم‌ها می‌شوید، هر جمعی که باشد، اصلا سعی نکنید با کسی ارتباط برقرار کنید. احتمال زیادی وجود دارد که بقیه فکر کنند شما اصلا دل‌تان نمی‌خواهد آن‌جا باشید. این را فراموش کنید که در مدرسه یادتان داده‌اند که شما دو تا گوش دارید و یک دهان پس دوبرابر قدری که حرف می زنید گوش کنید. اگر حرفی نزنید، دیده نمی‌شوید.

بگذارید بقیه بهتان بگویند باید چه‌کسی باشید

این اصل را این‌طور می‌شود بیان کرد که دنبال خوشحال‌کردن بقیه باشید. شاید فکر کنید کمی مخالف نچسب‌بودن است. اما این‌طور نیست. شما مدام نگران حرف مردم هستید. پس حدس زدن نظرات غیر خیرخواهانه‌شان، کمک‌تان می‌کند شما را از خودتان دور کند. اما حتی طبیعت و هنر و ادبیات هم نمی‌توانند همه را خوشحال کنند. پس قطعا شما در این‌ مرحله کاملا شکست می‌خورید که یعنی این روش دارد به خوبی کار می‌کند.

بگذارید قدم به قدم‌ جلو برویم؛ همه باید دوست‌تان داشته باشند، مگر نه؟ شما که برای صحبتی پیش‌قدم نمی‌شوید. اما اصلا چه نیازی است؟ آن‌ها اگر می‌خواستند که خودشان بحث را شروع می‌کردند. همان‌طور که گوشه‌ای نشسته‌اید و منتظرید کسی ازتان بپرسد  «خب نظر تو چیست» سه بحث دیگر شروع و تمام شد.

فوت کوزه‌گری

شاید با خود‌تان بگویید شما دل‌تان می‌خواست حداقل در جمع‌های دوستان یا خانواده شرکت کنید. عالی است. بگذارید این اشتیاق همان‌جا بماند و بپوسد تا به وقتش مثل بمب بترکد.

اولین فرصتی که کسی با شما حرف زد و اگر چیزی ازتان خواست. می‌توانید راحت ثابت کنید که شما آدم خیلی خوبی هستید. پس کمکشان کنید. تشکر می‌کنند. تشکر خشک‌ و خالی برای چه‌تان است؟ شما دوست‌داشته‌شدن می‌خواهید. اما بیشترشان می‌روند دنبال کار و زندگی خودشان و بعضی‌هاشان هم در بهترین حالت‌شان فقط خوبی‌تان را آن‌طور که انتظار دارید، جبران نمی‌کنند. آن‌وقت شما عصبانی می‌شوید. یشتر به کسی محل نمی‌دهید. حالا بیشتر نچسب به نظر می‌رسید.

تبریک می‌گویم. شما وارد ‌چرخه‌‌ای بی‌انتها شدید که پاسپورت‌تان به کشور خجالتی های به‌ظاهر نجسب است. خوش آمدید‌.